Ήταν Μάρτιος του 2016 και περιμένω να ανάψει το πράσινο στο φανάρι πίσω από το ξενοδοχείο HILTON στην Αθήνα. Η σχέση μου με την Εκκλησία ανύπαρκτη. Με πλησιάζει κάποιος με μεγάλη γενειάδα. Τον εξέλαβα για ζητιάνο.
Από το ανοιχτό παράθυρο μου λέει:
– Είσαι καλό παιδί. Το εστιατόριο που έχεις, θα πάει καλά και η κοπέλα που γνώρισες είναι καλή. Να είσαι μαζί της.
Και εξαφανίστηκε. Αυτομάτως αισθάνθηκα εσωτερική αλλοίωση.
– Είμαι βέβαιος πως κάποιον Άγιο είδα, είπα στην Μαρίτα την κοπέλα που είχα γνωρίσει.
Εκείνη μου δείχνει την εικόνα του Αγίου Δαυίδ, αλλά δεν ήταν αυτός.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο αναγνώρισα τον άγνωστο στην μορφή του Γέροντος Ιακώβου [Όσιος Ιάκωβος (1920-1991), Ηγούμενος Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Γέροντος, Λίμνης Ευβοίας].
Στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ εξομολογήθηκα και στην συνέχεια έζησα το θαύμα του “πολλαπλασιασμού των άρτων”, αλλά με τα δεκαεπτά λίτρα της βενζίνης, που μου έδωσαν από το μοναστήρι οι πατέρες, για να πάω στην Αθήνα, επειδή μου είχε τελειώσει. Σαράντα πέντε λίτρα χρειάζονταν για την Αθήνα και εγώ έφτασα με τα 17, αλλά και μετακινήθηκα δύο μέρες ακόμη στην Αθήνα διανύοντας μακρινές αποστάσεις.
Έκτοτε η παρουσία του π. Ιακώβου στη ζωή μας είναι συνεχής, αφού με την Μαρίτα ευλογηθήκαμε με το μυστήριο του γάμου.
Μαρτυρία του Θανάση Κωνσταντινόπουλου όπως καταγράφεται στο βιβλίο ο “Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), ένας σύγχρονος Άγιος”, έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Γέροντος, Λίμνη Ευβοίας.
Τα σχόλια είναι κλειστά, αλλά Trackbacks και Pingbacks είναι ανοιχτά.