Πέρασε η ώρα πήρε να νυχτώνει.
Τα γιορτινά φωτάκια άναψαν έξω στις αυλές. Βγαίνει στην βεράντα.Το μικρό εκκλησάκι φωτίζεται με τα λαμπάκια που το έχει στολίσει.
Αν ήταν τα παιδιά εδώ, σκέφτεται, θα χαιρόντουσαν να το έβλεπαν φωτισμένο.
Έχει ψύχρα κι ο Γέροντας στο Άγιο Όρος θα κρυώνει, εκεί πέρα στα Καυσοκαλύβια, μα θα κάνει την υπομονή του με την βοήθεια της Παναγίας σκέφτεται. Και συ το ίδιο, σου πρέπει, ψιθυρίζει ξανά και ξανά.
Η Ζωοδόχος Πηγή είναι μαζί της και προσεύχεται .Το κρύο φωλιάζει στην καρδιά της μα και στο σπίτι. Είναι δύσκολοι καιροί η θέρμανση θα ανάψει για όταν επιστρέψουν τα παιδιά με το καλό σε πέντε μέρες. Ρίχνει τρία ξύλα στο τζάκι. Η φλόγα ζεσταίνει τα παγωμένα της χέρια και την καρδιά της. Κάθεται κουλουριασμένη στην αγαπημένη της πολυθρόνα και χάνεται στο φως από την φλόγα της φωτιάς στο τζάκι.
Θυμάται Χριστούγεννα με γέλια και χαρές να ηχούν στο σπίτι. Θυμάται την μάννα της που πάντα με ένα γλυκό χαμόγελο το σπίτι γέμιζε χαρά, κι ας ήταν η ζωή που την πίκρανε πολύ. Το ‘ξερε πως τα Χριστούγεννα ήταν για τα παιδιά κι όχι για εκείνην. Ο Χριστός ήταν για την μάννα η αλήθεια της! Τα Χριστούγεννα που θα πήγαινε με τα τρία της παιδιά στην εκκλησία το πρωϊ.
Ο πατέρας έλειπε συχνά για δουλειές, μα προσπαθούσε έστω και την Παραμονή αργά, να επιστρέψει στο σπίτι. Χριστούγεννα συλλογάται,..πάνε 10 χρόνια που ταξίδεψε η μητέρα για την Αυλή της Ζωοδόχου Πηγής.
Ποιος να της το έλεγε πως μέρες Άγιες, μέρες της Γέννησης του μικρού Χριστού θα έμενε σαν το κούτσουρο στην φωτιά. Δάκρια ποτάμι κυλούν από τα μάτια της. Νοιώθει πως έχει φύγει η καρδιά από το κορμί της. Δεν υπάρχει τίποτα .
Ούτε και εκείνος που του ‘δωσε το είναι της και τώρα είναι για εκείνον ένα τίποτα.
Αγάπησε μα προδώθηκε….και τα αγγελούδια της είναι τόσο μακριά. Ο νους με δάκρια ταξιδεύει στο ΆΓΙΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, για να’ βρει η ψυχή της την παρηγοριά. Εκεί που ο Γέροντας τις προσευχές του στην Ζωοδόχο Πηγή, μερόνυχτα πλέκει με υπομονή.
Νύχτωσε και η μοναξιά θεριεύει. Μόνη της απόμεινε, παρέα το καντήλι που αναμμένο στέκει μέρα Χριστουγέννων. Σιμά η εικόνα της μάννας Παναγιάς που έχει αγκαλιά τον μικρούλη τον Χριστό.
Κι απ’ την σιωπή ακούγονται ήχοι, της είπε ο Άγιος Γέροντας κάποτε. Ναι, τους ακούει, ακούει γέλια, φωνές…Aκούει κλάματα από την Γέννηση του Θείου Βρέφους. Ακούει λόγια αγάπης που ξεχάστηκαν στα χρόνια….μα πάνω απ’όλα ακούει την μοναξιά της να της φωνάζει δυνατά:
Κλάψε θα δεις Χαμόγελο στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.. Την πόρτα της ζωής αυτής ας μην στην χτύπησε μέρες γιορτινές κανείς.
…Ναι, έχει την Παναγιά και τον μικρό Χριστό στο σπιτικό της απόψε, με πόνο και με δάκρυ, όπως ήρθε μέσα στο κρύο και ΕΚΕΙΝΟΣ, για να την σώσει.
Έσβυσε η φωτιά αποκοιμήθηκε στέρεψαν τα δάκρια πια,.. είναι η Ζωοδόχος Πηγή μαζί της !
Πρώτη δημοσίευση Αγιορείτικο Βήμα,26/12/2010
Δεύτερη αναδημοσίευση, 26/12/2014,Greekpress.gr
Το κείμενο υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς το ενεργό link του παρόντος άρθρου
Τα σχόλια είναι κλειστά.